Twintigste dag, Tartu

Vanmorgen stelden onze gastvrouw Sigrid voor of we het leuk zouden vinden om als figurant mee te doen aan een fotoshoot van een vriend van hun die een film aan het maken was. Ja leuk, doen we.

In de oude cathedraal van Tartu, nu gedeeltelijk museum, konden we ons omkleden in feestkostuum van de jaren 90. Schoenen waren er niet, dus moesten we onze stevige stappers maar wat wegmoffelen. Hans kreeg net zwart jasje aan en ik blouse met wijde rode rok. Het plot: we figureerden in een flash-back ervaring van de hoofdpersoon naar een trouwerij. Het fijne snapten we niet, maar we imiteerden iedereen keurig mee. Best lachen. De bruid werd blijkbaar doodgewenst op een gegeven moment. De regisseur zweepte de aanwezigen in de 'kerk' op. Men begon in de rol te geloven en de agressie werd bijna echt, best griezelig.
Het was makkelijk te zien hoe massa's opgezweept kunnen worden voor een irreëele reden waarbij de ratio het raam uitvliegt. Wat kan een mens makkelijk beïnvloedt worden als er een appèl op zijn emoties gedaan wordt !

Het was weer stralend weer, nauwelijks vriezend. Ik wilde Tartu nog even verder ontdekken, Hans bleef liever de pc's van Sigrid en gastheer Helgur opschonen


Op het Raadhuisplein, moest ik even grinniken. De pinautomaat heet hier pangaautomaat.

Ja, dat doen de banken regelmatig: pang, geld weg.

De wit-oranje vlag er achter draagt het wapen van Tartu.

Town Hall Square met zijn klassieke gebouwen, was zo ongeveer de enige info dat ik van het toeristenkantoor te weten kon komen.

Observatory uit begin 19e eeuw.

Theehuisje met objekten uit sneeuw gevormd. Eindelijk eens wat leuks.

Wie stapt er in mijn bus?

Interessantse deel van de ruïne van de cathedraal, de symmetrie van de besneeuwde arches.

Tartu gaat prat op zijn beeldenmonumenten. Dit is Kristian Jaak Peterson, die begin 19e eeuw wat in de Estse literatuur heeft betekent.

En deze starre Willem Reiman, weleer een professor in geschiedenis en literatuur. Ik vond het wel goed zo en wilde terug naar het hostel.

De engelen brug (1838) was nog wel mooi.

Voor Nederlandse begrippen is Estland nog een leeg land, met 1,4 miljoen mensen op een oppervlakte van ons eigen land. Meer dan 1/3 woont in de twee grootste steden Talinn (400,000) en Tartu (een dikke 100,000).

Tartu's grootste reden van bestaan is zijn universiteit

Deze beheerst min of meer het leven in Tartu. Omdat er jaarlijks honderden studenten studeren, is accommodatie moeilijk te vinden. Ook al wordt Tartu al genoemd in 1050, cultuur-historisch laat de stad het tegenwoordig afweten. Hopelijk wordt Talinn morgen interessanter.

negentiende dag, Tartu, Estland

Een stralende, heldere, zonnige dag om naar Tartu te rijden, 400 km noordoostwaards. De wegen begonnen echt een 'Scandinavische aanblik' te krijgen. Smal bereden pad in een brede weg langs eindeloze pijnboombossen. Toch was het duidelijk dat we zuidelijker zaten. Er stonden veel berkebomen tussen de sparren.

Bewijs dat Hans in Estland is geweest

Snel een paar plaatjes geschoten van grensstadje Larku (Lets), Largu (Ests)

Dichtgetimmerd houten huis met omvallend torentje.

'Grote' kerk

Op de foto zie je niet hoe uitgewoond deze

huizen waren.

Onze eerste indruk van Estland was een evengrote armoede als in Letland.

Al rijdend kwamen we tot andere konklusies.

Estlandse wegen waren breder, comfortabeler.

Er was meer verkeer op de weg.

We zagen meer nieuwere en betere huizen, ook al reden we best wel langs heel wat oude krotten.

En... Estland heeft de Euro (sinds 1 januari).

Tartu, waar Nienke stage loopt, was ons reisdoel voor vandaag. Ze nam ons mee de stad in. Dat was gauw gepiept. Ook al is Tartu de grootste stad na Talinn met 100,000 inwoners, het stadscentrum bestond uit een gezellig raadhuis met -plein, en een paar dwarsstraten. C'est tout.

Ik begreep van Nienke dat men ieder jaar een ijssculptuur voor het gemeentehuis plaatst. Dit jaar een konijn (omdat 2011 het chinesche jaar van het konijn is) met Estlandse kronen en Euromuntjes er in. Actueel natuurlijk.

Een permanenter beeld in het stadsgezicht is de eeuwige liefde van de kussende studenten.

Nienke wist natuurlijk precies het goedkoopste restaurantje te vinden in deze studentenstad.
Overal kan men internetaansluitingen vinden, vertelde ze. Zelfs in de bus naar Riga, en in ieder cafeetje, kroeg of station, en op de meeste andere openbare plekken. Wij dus de laptop mee om de foto's aan haar te laten zien.
We hadden dorst en begonnen met een groot glas kefir, een zachte verfrissende drink yoghurt.

Het dagmenu bood tomaten-balletjes soep, pannekoek met frambozenjam en een glas limonade voor €3,20

Later vonden we de jeugdherberg. Een jong stel had de derde verdieping van een gebouw omgeturnd tot primitief hotel. Het waren gezellige lui. Ik bood ze aan mijn euromunten uit heel west europa te ruilen voor hun glanzende estlandse munten. Ja, leuk.
Hans bood spontaan aan hun computer op te schonen. Bedtijd twee uur.

achttiende dag, feest Turaida

We hadden gisteren al ontdekt dat er vandaag een speciaal evenement "traditioneel feest" gehouden zou worden in het museum in Turaida, vlakbij Sigulda. Geen idee wat het inhield. Wij kijken dus.

Een groepje dorpelingen had zich verkleed met geverfde gezichten of andere dierlijke gedaanten zoals een bok, een paard en een ooievaar dat luidruchtig klapperde met zijn houten bek.

Men stond al te zingen toen we aankwamen.

Het groepje was gezellig klein en toeristen vermengden zich met de zangers.

Eén zanger begroette alle mensen uit ieder dorp, waarna de hele groep de groet herhaalde in refrein. Zo ook ons. Ze verwelkomden uit volle borst de bezoekers uit Holland. Wij neurieden mee.

Ze hadden er zelf ook ontzettend veel plezier in.

Een andere zanger zwaaide met een stuk gekookt zwijn en sneed een stukje voor iedereen af. Ook bedoeld als verbroedering, vermoed ik. Lekker was het wel. 

Twee vrouwen zaten het paard. Hier gebeurde iets mee wat niemand me later uit kon leggen, maar dit is mijn verhaal:
Een vrouw aaide het paard en "bezwoer" het? Het beest viel in ieder geval dood neer.

Iedereen bescheurde zich toen het paard, als laatste stuiptrekking plots zijn ene achterbeen omhoog tilde en zijn blaas met een krachtige straal leegspoot. Men gilde het uit van het lachen om deze onverwachtte wending.


De dood van het paard werd alom betreurd maar de slager stond al klaar om het beest de kop af te hakken.

Maar eerst moesten de laatste sakramenten gegeven worden samen met een wonderdrankje.

Het dode paard sprong weer op en hostte vrolijk op en neer. Iedereen blij en dansend.


Daarna ging de hele stoet naar een huis waar een vrouw snoepjes en water uit een bovenraam gooide. De meute stortte zich op de lekkernijen. Ik kreeg er ook een.
De stemming was er duidelijk een van verbroedering en samenwerking.
Ik heb begrepen dat de preciese betekenis voor velen in de overlevering verloren is gegaan.

De stoet trok verder maar wij hadden het erg koud en doken in het gezellige cafeetje onder het ticketgebouw. Ooohh, heerlijk ! Hete wijn, echte glühwein. Wat onverwacht. En het gebak erbij was ook 100% beter dan gisteren.

De ruïnes van het kasteel van Turaida vielen tegen. De toren was het enige gerestaureerde bouwwerk waar je in kon. 

Via de uitgesleten, supersmalle trappen aan de binnenkant van de 1 meter dikke ronde buitenmuur kon je van verdieping na verdieping, langs de schietgaten, hoger klimmen. De vijfde was de hoogste met grotere ramen en de houten dakconstructie.

Met mooi zicht over de rest van het eens machtige kasteel van Turaida.

Het was een bewolkte, koude dag dus wij trokken erin de auto op uit over de besneeuwde achterweggetjes. 

Het platteland was erg rustig en stil, bijna geen auto, laat staan mensen te ontdekken. De wegen waren dan ook gevaarlijk met veel gaten en ijs. Een kolfje naar Hans zijn hand. Hij genoot van de wegen, ik van het besneeuwde landschap.

De zon ging spectaculair onder.

Een prachtige vurige gloed onder de

schapenwolkjes-hemel.

m

Zeventiende dag, Sigulda

Al met al liep het huren van een auto toch nog gesmeerder dan we gedacht hadden. Om 10 uur stond een Hyundai Sonata niet bepaald te glimmen maar was wel tot onze beschikking voor een week. Hup
inpakken, Vladimir nog wat voedsel toegestopt en op naar Sigulda, 50 km noord oostelijk van Riga.
In dat dorp viel ons meteen het verschil met de grote stad op. Ruime kavels, mooie huizen, lekker veel licht en ruimte. Aaahh, wat een verademing.

In Sigulda, eerst maar naar de jeugdherberg. We vonden die hier wel heel erg chique en verheugden ons al op de kamer

Wat een prachtig gebouw, in typisch Oud Lets Plattelandsstijl (denk ik,haha)

Mooie muurschilderingen, leek splinternieuw

We belden aan. Mevrouw deed open. Nee, dit waren privé appartementen. De herberg was wat verderop.

Beetje eenvoudiger. Toch dik tevreden.

 Ingechecked met nog een paar uur over. Voor wandeling.

Mooi, mooi, mooi. 

Wat hebben wij de natuur de laatste weken gemist.

Resultaat van maandenlange vrieskou

met af en toe dooi

Koffie 40 cent en "kleine broodjes" 18 cent.

Lekker? mmm, gebak zag er mooier uit dan het smaakte, maar we hadden geen recht tot klagen.

Kerkje, groter dan het dorp zelf.

Eind van doodlopende weg: schuurtje bij laatste boerderij  

Levend poppenhuisje

Ooit zóiets ingezakts gezien?

Zonsondergang op het winterse platteland

mmm