Derde dag, wandeling door Riga

Derde dag, 's middags. Riga met Nienke

Een paar dagen voor ons vertrek had Hans aan Ria, zijn postbode in Emmen verteld dat hij naar Riga zou gaan. Ria reageerde meteen dat haar dochter in Riga studeerde en gaf hem haar adres. Gisteren belden we haar en zij bood aan ons haar favoriete stad Riga te laten zien. Dat grepen we met beide handen aan natuurlijk.



Eerst gingen we met zijn drieën koffie drinken om een beetje kennis te maken. Nienke was een spontane, bruisende 21-jarige studente Europese Wetenschappen aan de universiteit in Riga. Ze woonde hier nu een jaar en had helemaal haar hart verloren aan de Letse hoofdstad.

Ze nam ons mee naar een paar van haar favoriete plekjes.

Als eerste de Bruidstaart van Stalin.

 Ooit door Stalin gebouwd als persoonlijk pronkstuk van zelfbevestiging, is dit gebouw nu het stedelijk museum. Vanuit de uitkijktoren bovenin kreeg je een prachtig  uitzicht over de stad. Maar ze wist niet zeker of je er 's winters ook in kon. Gewoon net doen alsof je iedere dag in dit gebouw rondloopt, was haar advies. We liepen dus alsof onze neus bloedde stijf door naar de lift, zonder zijwaards te kijken. Bij de lift haalde een gezette dame ons in, blijkbaar protesterend dat wij naar boven wilde. Nienke verstond niet alles wat ze zei en het leek haar het beste maar te vertrekken omdat in haar ervaring de Letten soms erg lastig, vervelend en kinderachtig konden zijn. 

Daar had Hans geen zin in. Hij gooide zijn charme in de strijd. Sprak de dame in het Duits aan zeggende dat Nienke onze dochter was en zij zo graag haar ouders de mooiste stad in de wereld waar zij studeerde wilde laten zien. Of mevrouw het snapte weet ik niet, maar op een of andere manier verzachtte haar houding en uiteindelijk maakte ze een gebaar van: nou toe dan maar, tot de 15e verdieping, niet hoger.

Opgelucht vlogen we naar boven in de lift. Het uitzicht was zoals Nienke beloofd had, perfekt.

De televisietoren aan de andere kant van de rivier Laudava

Het is meestal te duur om beschadigde of afgebrande gebouwen te herstellen, dus worden ze gewoonweg verlaten om verder in verval te raken.

De Russisch Orthodoxe kerk is gebedshuis voor een deel van de halve populatie van Riga. Er wonen een miljoen Russen in deze stad, bijna allemaal Letse "Aliens".

Letland hanteert 2 soorten paspoort. De ene voor Letten, de andere voor buitenlandse Letten. Dit zijn mensen die van geboorte een andere nationaliteit hebben maar in Letland verbleven ten tijde van de val van de U.S.S.R. Zo lang ze zichzelf kunnen bedruipen is er geen vuiltje aan de lucht. Maar als ze ziek worden en medische zorg nodig hebben, worden ze in Letland behandelt als tweederangs burgers, zonder recht op zorg. Als ze de pech hebben hun baan te verliezen, krijgen ze 7 Lat per maand uitkering. Het gevolg is dat men de huur niet meer kan betalen en hun huis uitgezet worden. Dan zijn ze afhankelijk van de nachtopvangcentra. Hier mogen ze om 8 uur 's avonds naar binnen, krijgen een 'bed' om in te slapen en worden de volgende morgen om 7 uur er weer uitgegooid, inclusief al hun bezittingen. Deze bezittingen bestaan meestal niet meer dan dat wat ze in een plastic zak kunnen dragen.

Van de 7 Lat (€10) per maand kan men twee dagen eten. De meesten zijn dan ook ernstig ondervoed en ziekelijk. Niemand kijkt naar ze om. Ze schuifelen doelloos door de sneeuw over straat, raken vaak aan de alcohol en degenereren zienerogend. Hierover zondag meer.

We gaan vandaag eerst even verder met onze sightseeing tour.

Het interieur van de Russisch Orthodoxe kerk doet denken aan een Rooms Katholieke kerk met veel heiligen ofwel iconen. Men volgt een dienst zoals de christenen in de eerste eeuw ook deden, volgens een heel strak patroon en vastgelegde rituelen. Hun manier om niets te vergeten in hun Godsaanbidding. Ieder icoon staat voor een bepaalde heilige uit het verleden die een bijzondere gave had. Al naar behoefte vereerd men de heilige achter de afbeelding voor een bepaalde tijd.

Behoeftes lijken groot te zijn onder de Russisch Orthodoxen in Riga. Er werden veel herdenkings-/vereringskaarsen aangestoken en het was een komen en gaan voor een kort gebed.

Wij trokken weer verder. De stad lag onder een dik pak sneeuw dat heel wat ellende verborg. Wij genoten van de witte wereld.

De eendjes in een stadsgracht hielden koste wat het kost een wak open.

  

Het verkeer liep ook hopeloos vast. Slippende auto's, glijbanen als voetpaden, hard toeterende trams die nog het snelst voorbij reden.

Wij liepen door, richting Vrijheidsbeeld.

Terwijl Hans en Nienke nog even het Nationale Operahuis bewonderden, schoot ik snel even een plaatje van hun met het vrijheidsbeeld op de achtergrond. 

Bijna protserig gerestaureerde Huis van de Zwarte Hoofden dat vaak als trouwlokatie wordt gebruikt.

In deze afgrijselijke, samengestelde, amateuristische limousine.

De bruid mag dan met de limousine gekomen zijn, als kersverse echtgenote moest ze door de sneeuw lopen.

De bruidegom konden we niet zo gauw vinden.

Wij hadden het, dik ingepakt, al koud, laat staan die arme meid in haar mooie jurk.

Nienke wist nog een bijzonder cafeetje waar we konden ontdooien.

Ze nam als voorproefje het hartgebakje, die ze binnenkort aan haar vriend wilde presenteren.

Nienke was behoorlijk creatief met de camera.

Deze heeft ze zelf genomen.

Nienke had aan haar vriend beloofd dat ze die avond voor hem zou koken, dus verliet ze ons met een aanrader voor een gezellig restaurantje, zo'n 200 meter verderop.

Hans moest die natuurlijk in zijn tomtom zetten zodat we niet konden verdwalen.

Het begon weer te sneeuwen, de lage temperatuur deed het stuifsneeuw door de straten vliegen. Wij op zoek naar dit gezellige restaurantje. Ach, de tomtom werkte niet. We hebben meer dan een uur rondjes gelopen naar die 200 meter verderop, totdat we een politieauto konden aanhouden. Hèhè, eindelijk lekker eten. Onze voeten waren bar koud geworden.

Op de rekening stond de fooi van 10% al vermeld.

Gek land toch, Letland !