Vandaag gingen we naar een oudere dame, Rita, die al begin 90-er jaren gedoopt was. We zouden samen het avondmaal vieren. In haar Soviet-stijl flat werden we uitbundig begroet door 4 dames op leeftijd, duidelijk dikke vriendinnen. Rita was erg trots op haar 3-kamerflatje. Ze had het keurig ingericht en hield het brandschoon. Zo iets had ik nog niet meegemaakt. Kleine Evja gooide 2 keer een kop koffie over de geverfde vloer, maar, zo te zien, werd hier niet moeilijk over gedaan.
Letten vinden het leuk op de foto te komen, wat volgens hun alleen kan wanneer je er voor poseert.
Op de terugweg vroeg ik Dankan of deze vrouwen niet een of andere (cursus)-groep met de daklozen zouden kunnen vormen in de tijd dat de kerk leegstaat om een hechtere band tussen de gelovigen te stimuleren.
Ik was teleurgesteld in Dankans antwoord. De vrouwen voelen zich te goed om met daklozen om te gaan die stinken en stom zijn. Het christelijke principe dat iedere gelovige een gelijkwaardig deel van het Lichaam van Christus is, willen ze niet aanvaarden. Er blijken dus ook in Letland sociale lagen te zijn die zich niet met elkaar vermengen.
Het hele rijke westen heeft eigenlijk dit probleem. Hoeveel kerken kennen jullie die daklozen met open armen ontvangt en ze regelmatig van voedsel voorziet? Of worden ze doorgestuurd naar het Leger des Heils omdat "ze niet gelovig zijn" (lees: stinkende kleren en smerige lijven). Een ieder onderzoeke zijn oprechtheid zoals Christus het ons leert?
Dankan ging Voldemar van het ziekenhuis ophalen om hem naar de nachtopvang te brengen waar hij geregistreerd staat, 40 km verderop. Hij kocht wat voedsel voor hem zodat hij de eerste dagen wat te eten had. Ook al had Voldemar werk in een houtzagerij, zijn salaris was te laag om een kamer te huren. Veel mensen in een nachtopvang hebben (tijdelijke) banen tegen abominabele lage lonen. Werk je niet, dan wordt je ook niet uitbetaald. Zo eenvoudig is het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten