Een groepje dorpelingen had zich verkleed met geverfde gezichten of andere dierlijke gedaanten zoals een bok, een paard en een ooievaar dat luidruchtig klapperde met zijn houten bek.
Men stond al te zingen toen we aankwamen.
Het groepje was gezellig klein en toeristen vermengden zich met de zangers.
Eén zanger begroette alle mensen uit ieder dorp, waarna de hele groep de groet herhaalde in refrein. Zo ook ons. Ze verwelkomden uit volle borst de bezoekers uit Holland. Wij neurieden mee.
Ze hadden er zelf ook ontzettend veel plezier in.
Een andere zanger zwaaide met een stuk gekookt zwijn en sneed een stukje voor iedereen af. Ook bedoeld als verbroedering, vermoed ik. Lekker was het wel.
Twee vrouwen zaten het paard. Hier gebeurde iets mee wat niemand me later uit kon leggen, maar dit is mijn verhaal:
Een vrouw aaide het paard en "bezwoer" het? Het beest viel in ieder geval dood neer.
Iedereen bescheurde zich toen het paard, als laatste stuiptrekking plots zijn ene achterbeen omhoog tilde en zijn blaas met een krachtige straal leegspoot. Men gilde het uit van het lachen om deze onverwachtte wending.
De dood van het paard werd alom betreurd maar de slager stond al klaar om het beest de kop af te hakken.
Maar eerst moesten de laatste sakramenten gegeven worden samen met een wonderdrankje.
Daarna ging de hele stoet naar een huis waar een vrouw snoepjes en water uit een bovenraam gooide. De meute stortte zich op de lekkernijen. Ik kreeg er ook een.
De stemming was er duidelijk een van verbroedering en samenwerking.
Ik heb begrepen dat de preciese betekenis voor velen in de overlevering verloren is gegaan.
De stoet trok verder maar wij hadden het erg koud en doken in het gezellige cafeetje onder het ticketgebouw. Ooohh, heerlijk ! Hete wijn, echte glühwein. Wat onverwacht. En het gebak erbij was ook 100% beter dan gisteren.
De ruïnes van het kasteel van Turaida vielen tegen. De toren was het enige gerestaureerde bouwwerk waar je in kon.
Het was een bewolkte, koude dag dus wij trokken erin de auto op uit over de besneeuwde achterweggetjes.
Het platteland was erg rustig en stil, bijna geen auto, laat staan mensen te ontdekken. De wegen waren dan ook gevaarlijk met veel gaten en ijs. Een kolfje naar Hans zijn hand. Hij genoot van de wegen, ik van het besneeuwde landschap.
De zon ging spectaculair onder.
Een prachtige vurige gloed onder de
schapenwolkjes-hemel.
m
Geen opmerkingen:
Een reactie posten